دربه‌در به‌دنبـالِ زمیـن تمرین!

شهناز میرحیدری بااشاره‌به سال‌های نخستین شروع فعالیتش در رشته کاراته گفت: «کاراته را از 10سالگی زیر نظر فرخناز ارباب به‌صورت خیلی اتفاقی آغاز کردم. ارباب یکی از موفق‌ترین مربیان قهرمان‌پرور کاراته قهرمانی شهرری و ایران است و افتخار داشتم که شاگرد ایشان باشم». میرحیدری ادامه داد: «در سال 1381 برای نخستین‌مرتبه به عضویت تیم ملی ایران درآمدم و نخستین مقام قهرمانی من در رقابت‌های قهرمانی کشور نیز در سال 79 رقم خورد که تا سال ۱۳۹۳ به‌صورت پیاپی این قهرمانی ادامه داشت. 14‌سال متوالی نفر نخست قهرمانی کشور شدم و از این حیث رکورددار ایران هستم». این بانوی کاراته‌کا افزود: «افتخار این‌را داشتم که به‌عنوانِ سفیر بانوان کشورم در پیکارهای جهانی سال ۲۰۰۷ حضور داشته باشم و دوباره این افتخار نصیبم شد که در سال ۲۰۰۹ نیز در مسابقه‌های قهرمانی جهان چین حضور یابم و با کسب مدال طلا به‌عنوانِ نخستین بانوی مدال‌آور کشورم این موفقیت را به ثبت برسانم. همچنین نخبه برتر ورزشی کشور که توسط ریاست‌جمهوری وقت تجلیل به‌عمل آمد و نخبه برتر دانشجویان کشور را نیز به‌دست آوردم. مشوق اصلی من در این راه مادرم بوده که تمام سختی‌های زندگی را یک‌تنه به دوش کشید تا من را در مسیر هموار قهرمانی قرار دهد و همیشه در سخت‌ترین شرایط در کنارم بود و دستش را می‌بوسم». وی بابیانِ‌اینکه در مجموع 21 مدال طلای بین‌المللی دارم، خاطر‌نشان کرد: «این مدال‌ها در رقابت‌های مختلف بین‌المللی و در کشورهای مختلف جهان از جمله مراکش، هلند، سوریه، عراق، ژاپن، چین، کره‌ جنوبی و سایر کشورها به‌دست آمده است. پس از ۱۲‌سال متوالی عضویت در تیم ملی کاراته ج.ا.ا باتوجه‌به مشکلاتی که در فدراسیون داشتم و اذیت‌هایی که می‌شدم و همچنین نداشتن پارتی و اینکه حامی ‌در فدراسیون نداشتم که مرا حمایت کند، مجبور شدم برای مدتی این رشته را کنار بگذارم و ورزش کیک‌بوکسینگ را آغاز کنم و خدا‌را‌شکر در این رشته نیز برای اثبات پتانسیل قهرمانی به کسانی که سدی بر سر راهم ایجاد کردند با تکیه بر لطف الهی و  توانایی‌هایی که داشتم، توانستم قهرمانی خود را مجددا ثابت کنم». میرحیدری بیان داشت: «در سال 2012 نخستین مدال طلای کیک‌بوکسینگ زنان ایران را در مسابقه‌های قهرمانی آسیا گرفتم و در سال 2013 در رقابت‌های جهانی world game حضور یافتم. هر ورزشکاری که حتی بتواند آی‌دی‌کارت این مسابقات را بگیرد، جزو هشت‌ نفر برتر جهان در رسته ورزشی خود است. در سال‌های 2015 و 2016 دوباره طلای قهرمانی آسیا را تکرار کردم و در سال 2017 نخستین مدال طلای بازی‌های آسیایی داخل سالن را کسب کردم و لقب تنها بانوی طلایی ایران را به‌نامِ خود ضرب کردم. در سال 2018 یک‌بار دیگر این موفقیت را تکرار کردم؛ به‌‌طوری‌که تاکنون 10 مدال طلای قهرمانی آسیا را در کارنامه دارم که بی‌شک یکی از بی‌رقیب‌ترین کارنامه ورزشی در بین بانوان رزمی ‌ایران است». وی در‌خصوص مشکلات خود گفت: «یکی از مشکلات اساسی من در کاراته این بود که از سال 1386 مربی نداشتم و به‌صورتِ انفرادی تمرین می‌کردم و به‌غیر‌از‌آن نیز فضا یا سالنی که بتوانم تمریناتم را انجام دهم نیز نداشتم و حتی بارها به ورزشگاه شهید مدرس شهرری که پیست دوومیدانی آن خاک و سنگ بود و هیچ امکاناتی هم نداشت مراجعه کردم اما اجازه تمرین به من نمی‌دادند و من را از زمین بیرون و درهای ورزشگاه را قفل می‌کردند و نمی‌گذاشتند من تمرین کنم». این بانوی قهرمان کاراته ایران تصریح کرد: «همیشه وقتی مشاهده می‌کردم که در زمین چمن و پیست دوومیدانی ورزشگاه شهید مدرس شهرری هیچ‌کس نیست و کسی از آن استفاده ‌نمی‌کند، برای تمرین مراجعه می‌کردم و متأسفانه مرا از ورزشگاه بیرون می‌کردند و درش را می‌بستند. مگر چه اتفاقی قرار بود رخ بدهد که چنین رفتاری را با من که جزو قهرمانان این شهر بودم، می‌کردند؛ در‌حالی‌که فقط می‌خواستم تمرین کنم». وی ادامه داد: «درخواستی را در‌این‌رابطه برای شهردار منطقه 20 و همچنین تربیت‌بدنی شهرداری شهرری نوشتم اما حتی بعید می‌دانم که نامه به دست وی رسیده باشد، در‌حالی‌که حتی نمی‌توانم درخواستم را مستقیم به شهردار بگویم». میرحیدری گفت: «با وجود چنین رفتارهایی که با من شده است دیگر انتظاری از کسی ندارم؛ چرا‌که می‌دانم دیگر کسی کاری برایم انجام نخواهد داد و اکنون بیشتر از خودم انتظار دارم که بتوانم تعداد شاگرد محدودی را که نزد من تمرین می‌کنند، به قهرمانی برسانم». وی خاطرنشان کرد: «در‌حال‌حاضر در باقرشهر و باشگاه گلشهر واقع در جوانمرد قصاب نزدیک به 30 شاگرد دارم که تاکنون هیچ حمایتی از جانب هیچ‌کس، اداره یا ارگانی از من نشده است. با این وجود هیچ‌گاه ناامید نشدم. قهرمانی در کاراته و کیک‌بوکسینگ همواره راهگشای زندگی‌ام بود و بسیاری از پله‌های تحصیلی را برایم هموارتر کرد. خداراشکر می‌کنم که توانستم فوق‌لیسانس رشته معماری را با معدل 19 به پایان برسانم و در مقطع دکتری نیز به‌دلیل آنکه دانشگاه تنها در دو ترم تخفیف به قهرمانان می‌داد، دیگر نتوانستم ادامه دهم و امیدوارم که بتوانم به علاقه‌مندان و بچه‌هایی که در این خطه هستند کمک کنم تا با قهرمانی، روند زندگی‌شان عوض شود». دارنده مدال طلای قهرمانی کاراته زنان جهان تصریح کرد: «برای حضور در بازی‌های آسیایی از ناحیه دیسک گردن به‌شدت آسیب دیدم و مجبور شدم که عمل جراحی کنم. بعد از آنکه موضوع را به اطلاع فدراسیون پزشکی-ورزشی رساندم گفتند که چرا عمل جراحی کردم، درحالی‌که شرایط مصدومیتم بسیار وخیم بود و پزشکان تشخیص داده بودند که خیلی سریع باید عمل جراحی کنم وگرنه هرلحظه امکان قطع نخاع از گردن را داشتم، حال پس از آنکه درخواست کردم که بخشی از هزینه‌های درمانم را پرداخت کنند اما هیچ کمکی به من نشد. در بازی‌های آسیایی نیز وقتی برخی افراد و مسئولان از من خواستند که جایزه‌ام را با آنها تقسیم کنم، این کار را نکردم و حتی از رشته‌ای که کار می‌کردم مرا حذف کردند. سختی و درد واقعی یعنی این. اما هرگز فراموش نمی‌کنم که زندگی من در دستان خداست نه بندگانش، پس محکم‌تر و قوی‌تر از قبل به راهم ادامه خواهم داد».