کوین اسپیسی
سروش راسخ
کوین اسپیسی در فیلمی با بودجه پائین باعنوان «مردی‌که خدا را طراحی کرد» جلوی دوربین می‌رود. وی در‌این‌فیلم نقشی کوچک به‌عنوان یک کارآگاه پلیس خواهد داشت. نقش اصلی فیلم توسط فرانکو نرو؛ کارگردان اثر ایفا می‌شود. این، اولین نقش‌آفرینی اسپیسی پس از طرح اتهامات متعدد جنسی علیه وی بود که از اواخر سال ۲۰۱۷ مطرح شد و وی را بایکوت کرد. گفته شده که در‌این‌فیلم ونسا ردگریو؛ همسر فرانکو نرو نیز نقشی برعهده داشته و در نقش معلم پیانوی شخصیت همسرش ظاهر می‌شود. فرانکو نرو به ای‌بی‌سی‌نیوز گفته است: «بسیارخوشحالم کوین موافقت کرد در فیلم من بازی کند. او را بازیگر بزرگی می‌دانم و نمی‌توانم بیش‌از‌این صبر کنم تا کار شروع شود». اسپیسی از اظهار‌نظر در‌این‌باره خودداری کرده. این فیلم درباره ظهور و نابودی یک هنرمند نابیناست که استعداد ذاتی‌اش این‌است‌که پرتره افراد را با گوش‌دادن به صدایشان تصویر کند. پس از طرح اتهامات آزار جنسی به اسپیسی، وی از سریال «خانه پوشالی» کنار گذاشته شد. حداقل ۲۰ بازیگر جوان از تئاتر «اولد ویک» لندن علیه وی دادخواست دادند و وی را به رفتار نامناسب جنسی متهم کردند. آخرین نقش‌آفرینی اسپیسی در فیلم «باشگاه پسران میلیاردر» در سال ۲۰۱۸ بود که به‌دلیل طرح اتهامات و رسوایی ایجاد‌شده تنها ۲.۷میلیون‌دلار در گیشه فروش کرد. این‌هفته از او بیشتر می‌خوانیم.
تولد:
26 جولای 1959 در نیوجرسی (آمریکا)
تحصیلات:
دوسال آموزش هنرهای نمایشی در مدرسه عالی جولیارد
حرفه:
بازیگر و تهیه‌کننده
آغازبه‌کار:
او قرار بود ارتشی شود؛ اما در مدرسه نظامی بیش از یک‌سال دوام نیاورد. سپس به‌نیت معروف‌شدن به‌عنوان استندآپ کمدین چندسالی فعالیت کرد که نتیجه‌بخش نبود. بعدازآن، تحصیل در حوزه بازیگری را پیگیری کرد و اگرچه عضو «گروه 12» (چهره‌های سرشناسی که در مدرسه عالی جولیارد در منهتن تربیت شده‌اند) بود و زیرنظر ماریان سلدس؛ بازیگر تحسین‌شده جشنواره «تونی» و «دراما دسک اوارد» تمرین کرد؛ اما وقتی در سال 1981 نقشی در قالب یک حمل‌کننده نیزه در تئاتر «هنری ششم» در یک جشنواره نمایشی به‌دست آورد، بی‌خیال ادامه تحصیل شد. یک‌سال‌بعد اولین حضور حرفه‌ای در نمایش را در برادوی با کار «ارواح» اثر هنریک ایبسن (با هنرنمایی لیو اولمان) به‌ثبت رساند. شهرت او در صحنه تئاتر در سال 1986 با بازی در نمایش «سفری طولانی از روز به شب» با کارگردانیِ جاناتان میلر؛ مقابل جک لمون و پیتر گالاگر آغاز شد. بازی در تلویزیون را با نقشی در فصل دوم سریال «قصه جنایت» در دهه 80 شروع کرد و همان‌سال نیز تجربه بازی در اولین فیلم سینمایی خود باعنوان «دل‌سوختگی» ساخته مایک نیکولز را کسب کرد که نقش‌های اولش را مریل استریپ و جک نیکلسن برعهده داشتند.
خانواده:
مادرش «کاتلین آن»؛ منشی و پدرش «توماس جئوفری فولر» (نویسنده فنی و مشاور) بودند. برادری بزرگ‌تر به‌نام «رندی» دارد که راننده لیموزین؛ و خواهرش «جولی» نیز کارمند هستند. او ازدواج نکرده و مجرد است.
افتخارات:
او جدای از جوایز و افتخاراتی ازسویِ ام‌تی‌وی، انجمن بازیگران فیلم، بفتا، انتخاب منتقدان و ...؛ برای «مظنونین همیشگی» برنده اسکار بهترین بازیگر مکمل مرد و برای «زیبایی آمریکایی» برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد. برای بازی در مجموعه تلویزیونیِ «خانه پوشالی» پنج‌بار کاندید دریافت جایزه امی؛ و یک‌بار نیز برنده جایزه گلدن‌گلوب شده. او نامزد جایزه گلدن‌گلوب برای «بازشماری»، «مظنونین همیشگی»، «زیبایی آمریکایی»، «اخبار کشتیرانی»، «فراتر از دریا» و «کازینو جک» نیز شده. در سال ۱۹۹۹، اسپیسی ستاره‌ای در پیاده‌روی شهرت هالیوود دریافت کرد.
گزیده فعالیت‌ها:
فیلم‌های سینماییِ «هفت، لس‌آنجلس محرمانه، کی پکس، زندگی دیوید گیل و به دیگری نیکی کن»؛ سریال‌های «تفنگ روز رستاخیز، وقتی مرا به‌خاطر بیاوری و تریبیکا»؛ نمایش‌های «داستان فیلادلفیا، مرد یخین می‌آید و گمشده در یانکرز»؛ و کارگردانیِ «آن‌سوی دریا».
شبکه نتفلیکس ساخت ادامه مجموعه تلویزیونی «خانه پوشالی» را به‌علت اتهامات واردشده به او به‌عنوان آزارگر جنسی، متوقف کرد و فصل ششم، به‌عنوان آخرین فصل این‌مجموعه اعلام و پخش آن در سال ۲۰۱۸ پایان یافت. هرچند او در ۱۸ ژوئیه ۲۰۱۹ از اتهامات وارده تبرئه شد؛ اما هشت‌نفر از متصدیان این‌مجموعه نیز اسپیسی را به سوءرفتار جنسی متهم کردند.
دیالوگ:
به‌ندرت پیش می‌آید به کسی بگویم می‌توانم شرایطش را درک کنم؛ چون ممکن است تجربه آن‌ها‌که بسیار شخصی و منحصر‌به‌فرد است را تقلیل دهم؛ اما در‌مورد بیکاری ناشی از کرونا، می‌دانم که چه حسی دارد وقتی دنیایتان ناگهان متوقف شود؛ بنابراین، خودمان را در شرایط مشابهی بیابیم. هرچند با علت‌های بسیارمتفاوت؛ اما من باور دارم که بعضی از آسیب‌های روانی تقریباً یکسان است.
اگر خوش‌شانسی به شما رو کرد و به بالا رسیدید؛ وظیفه شماست که آسانسور را برای سوارشدن دیگران نیز به‌سمت پائین بفرستید.
به‌نظرم آدمی‌که تا 20سالگی هیچ شور و هیجانی را تجربه نکند، قلب ندارد و اگر بعد از 30سالگی دست از این‌کارها برندارد فاقد عقل است.
مردم دلایل خاص خود را برای زندگی و کارهایشان دارند؛ نمی‌توانید همه را در یک جعبه بگذارید و بگویید همین است که هست.
اگر در تلویزیون، فیلم تماشا کنید، دیگر اسمش سینما نیست؛ زیرا در سالن آن‌را نمی‌بینید؟ یا اگر ازطریق آی‌پاد خود یک برنامه تلویزیونی را تماشا می‌کنید، دیگر نمی‌شود اسمش را گذاشت یک برنامه تلویزیونی؟ طول‌و‌عرض دستگاه بی‌ربط است. برچسب‌زدن بی‌فایده است؛ جز شاید برای کاسب‌‌کارها که از این برچسب‌ها برای انجام معاملات تجاری استفاده می‌کنند.
من همیشه اعتقاد داشته‌ام که افراد خطرپذیر در‌نهایت پاداش می‌گیرند.
مواقعی هست که در یک نمایش بازی دارید و شاید فقط دو‌ساعت در قالب شخصیتی زندگی کنید؛ اما آخر شب که به خانه می‌آیید، احساس می‌کنید یک کامیون شما را زیر گرفته؛ دشواری بعضی از نقش‌ها واقعاً همین‌گونه است.
از من می‌پرسند که آیا مغرور هستم؟ بله من مغرور بوده‌ام؛ مطمئناً همه آدم‌ها مغرور بوده‌اند یا زمانی به خودشان مغرور شده‌اند یا می‌شوند.
من بسیار خوش‌شانس بودم که مربیانی داشتم که نمونه‌های خوبی بودند. نه به‌این‌دلیل‌که آن‌ها مرا نشاندند و به من درس دادند؛ بلکه به‌دلیل رفتار آن‌ها بود. مربی خوب می‌تواند با رفتارش شما را وارد مسیری کند که بیشتر بر خودتان تمرکز کنید و این راز موفقیت انسان‌هاست؛ اینکه اول خودت را خوب بشناسی.