بهرام بیضایی
خروشی خاست وَه وَه وای در وای؛
که قانونِ فَلَک بُگسَست ناگاه!
مگر سازِ جهان از کوک اُفتاد،
که سوگِ تار و دَف بَرخاست تا ماه!
فغان بَر شد ز هر سو شور در شور،
که سازی را شکسته قهرِ تقدیر!
نوایی رُخ نهان کردَه‌ست در خاک؛
چه دانی جز که قهر از این به تعبیر!
غریو آمد ز گیتی مرگ در مرگ؛
که خُنیاگر رهِ خونِ روان بَست!
چو خنده دید رفته از لبِ ساز،
نه ساز ـ آری ـ که جانِ خویش بِشکست!
برآمد مویه از چَنتارِ چنگی؛
که زخمِ دل به زخمه باز کردَم!
چو یادَت را به مضرابِ دوتایی،
به گوشِ این جهان آواز کردَم!