پایان ماراتن هشت‌ساله
حسن روحانی؛ هفتمین رئیس‌جمهوری ایران، متولد ٢١ آبان‌ماه ١٣٢٧ در شهر «سرخه» (سمنان)، دارای دکترای حقوق و سابقه تحصیل در حوزه علمیه قم در‌حد اجتهاد است. وی عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام و نماینده مردم استان تهران در مجلس خبرگان رهبری نیز بود.
تحصیلات دانشگاهی و مدارج علمی
دکتری (Ph.D) حقوق اساسی از دانشگاه کلدونیان گلاسکو
(عنوان پایان‌نامه: The Flexibility of Shariah; Islamic Law)
فوق‌لیسانس (M.Phil) حقوق عمومی از دانشگاه کلدونیان گلاسکو
(عنوان پایان‌نامه: The Islamic Legislative Power)
لیسانس حقوق قضائی از دانشگاه تهران
وکیل پایه یک دادگستری (کانون وکلای دادگستری مرکز)
استاد پژوهشی مرکز تحقیقات استراتژیک
تحصیلات حوزوی
خارج فقه و اصول با اساتیدی نظیرِ آیات عظام سید محمد محقق داماد(ره)، شیخ مرتضی حائری(ره) و سید محمدرضا گلپایگانی(ره)؛ و در سطح عالی با اساتیدی نظیرِ آیات عظام سلطانی(ره)، فاضل لنکرانی(ره) و شیخ محمد شاه‌آبادی(ره)
رئیس‌جمهوری دولت دوازدهم 10 مردادماه در آخرین جلسه هیئت‌وزیران، آخرین نکات و دغدغه‌های خود را در قامت رئیس‌جمهوری بیان کرد؛ از سختی‌های دوران تحریم و کرونا، تا رها‌نکردن هم‌زمان توسعه زیرساخت‌ها و سکوت برای حفظ مصالح کشور. به‌گزارش ایرناپلاس؛ فراز نخست سخن حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین حسن روحانی تأکید بر بیان واقعیت‌ها و پرهیز از اختلاف‌ها برای مصلحت بزرگ‌تری به‌نام وحدت و انسجام ملی بود. درطول هشت‌سال‌گذشته انبوهی از مشکلات، فشارها، کارشکنی‌ها و گاه توهین‌ها و هتک حرمت‌ها بر دولت و رئیس‌جمهوری وارد شد و آنجا که پای مصالح ملی و سرنوشت مردم در‌میان بود، دولت سکوت کرد؛ و بنیان ایران و نظام اسلامی را بر منفعت شخصی و حتی آبروی خود ترجیح داد. اشاره روحانی دقیقاً ناظر به همین‌موضوع بود و رعایت بالغانه مصالح کلان کشور را درنظر داشت؛ آنجا که گفت: «آنچه واقعیت بود، به مردم گفتیم. البته بخشی از واقعیت را به مردم نگفتیم ... برای‌اینکه انسجام ملی و وحدت ملی در کشور حفظ شود». شاید روزی‌که مصالح کشور اقتضا کند، بخشی از ناگفته‌های روحانی و همکارانش رسانه‌ای شود؛ اما یقیناً تاریخ درباره این‌دوران پرتلاطم و خدمت‌ها و خیانت‌های ریزودرشت آن به‌خوبی قضاوت خواهد کرد. بلافاصله پس از برگزاری آخرین جلسه هیئت‌دولت دوازدهم و پخش سخنان روحانی، برخی رسانه‌ها؛ ازجمله صداوسیما با رویکرد هیجانی، بارها اقدام به انتشار عذرخواهی رئیس‌جمهوری از مردم کردند و با هدفی خاص، بر این‌بخش از سخنان وی متمرکز شدند؛ ازقضا این‌قسمت از آخرین گفته‌های روحانی حاکی از سلامت نفس یک دولتمرد بود که واضح و صریح، لب به اعتراف گشود و برخلاف سنتی نادرست، از همگان طلب عفو کرد. اشاره او به اینکه «حتماً نقص و عیب داشتیم، معصوم نبودیم و معصوم نیستیم» شاید از جانب رسانه‌های مخالف، نقطه‌ضعف تلقی شود؛ اما پایه‌گذار سنتی خواهد بود که در سیستم مدیریتی کشور سخت به آن محتاجیم؛ اعتراف بالاترین مقام اجرایی کشور به نقایص و عیوب، دراین‌شرایط کشور، ارزش چندبرابری دارد؛ اگر اندکی ژرف بیندیشیم. ازاین‌هاگذشته شاید بتوان مهم‌ترین فراز از آخرین درددل‌های رئیس‌جمهوری را درخواستشان از استخدام انصاف و جوانمردی در قضاوت عملکرد دولت در هشت‌سال‌گذشته دانست؛ تقسیم زمانی عملکرد دولت تدبیر و امید به دو دوره پیش و بعد از خروج غیرقانونی دونالد ترامپ از توافق برجام تاحدی به قضاوت‌ها و راستی‌آزمایی‌ها رنگ حقیقت خواهد بخشید. در پنج‌سال‌‌اول، با حضور دولت روحانی و آغاز تعاملات سازنده با جهان؛ که همراه بود با هنر دیپلماسی و دانایی، گشایش‌های مهمی در اوضاع اقتصادی کشور رخ داد و همراه با آن، موجی از امید و انگیزه در جامعه ایجاد شد. در دوره سال‌های ۹۲ تا ابتدای ۹۷ تورم تک‌رقمی، کنترل گرانی، رشد اقتصادی و از‌همه‌مهم‌تر، بازگشت قطار اجرایی کشور به ریل دانش و عقلانیت، دستاوردهای غیرقابل‌انکار روحانی و همکارانش بود. در همین قیاس می‌توان آثار و پیامد قلدری رئیس‌جمهوری نامتعادل آمریکا را مشاهده کرد که با عهدشکنی آشکار، جنگ اقتصادی بی‌سابقه‌ای علیه کشورمان به‌راه انداخت و رنج معیشتی بزرگی برای کشور آفرید و البته درادامه خود نیز گرفتار سبک‌سری‌هایش شد. آنچه را نباید فراموش کرد، ظهور عالم‌گیر ویروس کرونا بود که قصه پرغصه آن‌را همه می‌دانیم. بر این سیاهه می‌توان خشک‌سالی بی‌سابقه کنونی را هم افزود و کنار آن به رویکرد قوه مجریه نظر داشت و با عینک انصاف و اخلاق، رویدادها را برآورد کرد. تک‌جمله‌های روحانی در نطق پایانی حاوی نکات مهمی‌ست که در دنیای پیشرفته ارتباطات و رسانه‌ها مخفی نخواهد ماند؛ آنجا که گفت: «اگر کسی تفاوت زمان صلح و جنگ را تشخیص ندهد، باید خیلی غصه بخوریم». عزم دولت روحانی برای توسعه زیرساخت‌های اقتصادی کشور؛ چه در دورانی که کشور را با خزانه خالی از دولت دهم تحویل گرفت و چه آنگاه‌که ایران تحت شدیدترین تحریم‌های ضدبشری آمریکا قرار داشت و حتی مصائب کرونا جاری بود، از درخشان‌ترین رویکردهای توسعه‌محور قوه مجریه بود؛ چنانچه در آخرین‌روزهای فعالیت خود، آیین افتتاح طرح‌های ملی وزارتخانه‌های نفت و کشور و سازمان‌های انرژی اتمی و تأمین اجتماعی را در سراسر کشور به‌تأخیر نینداخت و هشتادوهشتمین پویش تدبیر و امید برای جهش تولید را رونمایی کرد. برای آنان‌که نیت صادقانه‌ای در برآورد مسیر توسعه و آبادانی کشور دارند، انبوهی از افتتاح‌ها و آغاز به ساخت طرح‌های بزرگ ملی و سرزمینی وجود دارد که در همین‌سال‌ها به‌جریان افتاده. تنها نگاهی به عناوین برخی از این‌اقدامات، گویای حجم عظیمی از برنامه‌ریزی، دغدغه‌مندی و تلاش شبانه‌روزی‌ست تا سرزمین ایران از قافله پیشرفت و آبادانی عقب نماند؛ از طرح‌های احیای دریاچه ارومیه و توسعه اینترنت و ارتباطات زیرساخت تا بندرها و راه‌های جاده‌ای و ریلی، کارخانه‌های بزرگ نفت و بنزین و پتروشیمی، سدسازی، آب‌رسانی، ساخت تصفیه‌خانه‌های فاضلاب، بهداشتی و بیمارستانی و کشاورزی و خدماتی. نکته مهم دیگر دراین‌بخش، اشاره‌ای‌ست که خود روحانی از آن غافل نماند و گفت: «با وجود یک جنگ اقتصادی تمام‌عیار، سیاست توسعه کشور را رها نکردیم» و درکنارآن اینکه «تعداد قابل‌توجهی از طرح‌های عظیم را دردست‌احداث داریم که به مراحل پایانی خود رسیده و برای هفته‌ها و ماه‌های آینده قابل بهره‌برداری هستند». روحانی در آخرین سخنرانی خود به‌عنوان رئیس دولت دوازدهم، باز به موضوع مذاکرات احیای برجام در وین اشاره کرد؛ موضوعی که در هفته‌های اخیر بارها به آن پرداخته بود. جان کلام رئیس‌جمهوری این‌بودکه «تحریم‌ها را نیز می‌توانستیم در همان چارچوبی که مقام معظم رهبری تعیین کردند برطرف کنیم؛ اما جای دیگر گرفتار شدیم که الآن جای بحث آن نیست». اشاره روحانی به مصوبه خاصی‌ست که سال گذشته ازسوی مجلس یازدهم به ماجرای مذاکرات الصاق شد و نقش مهمی در روند مذاکرات و ادامه تحریم‌ها داشت. باید توجه کرد؛ دولتی که آغازگر مذاکرات عزت‌بخش هسته‌ای از ابتدای فعالیت خود بود و یک‌بار توانست کشور را از زیر فشارهای گسترده تحریم و انزوا خارج کند، به‌طورقطع می‌توانست احیای مجدد آن‌را نیز محقق کند، اگر یک‌دستگاه دیگر، سازی جدا نمی‌نواخت. به‌هرحال دولت دوازدهم با همه تدابیر و امیدهایش پایان یافت و بااذعان‌به همه قصور و کاستی‌ها به حافظه تاریخی این سرزمین پیوست؛ آنچه جریان دارد زندگی مردمی‌ست که سخت محتاج گشایش‌های آنی و تعاملات جهانی هستند و آینده را همچنان روشن می‌بینند.