هفته وحدت؛ نماد و پیام صلح و دوستی برای پیروان راستین اسلام
پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد(ص)، آخرین پیامبر الهی در جامعه مُشرک شبه‌جزیره عربستان به‌دنیا آمد. در تاریخ میلاد پیامبر(ص) اقوال بین مسلمانان وجود دارد. عموم سیره‌نویسان معتقدند که تولد پیامبر گرامی(ص) در عام‌الفیل، در سال 570 میلادی بوده است؛ زیرا آن حضرت به‌طورقطع، در سال 632 میلادی درگذشته است و سن مبارک او 62 تا 63 بوده است؛ پس میلاد پیامبر درحدود 570 میلادی خواهد بود. اکثر محدثان و مورخان بر‌این‌قول اتفاق دارند که تولد پیامبر(ص)، در ماه «ربیع‌الاول» بوده ولی در روز تولد او اختلاف دارند. معروف میان محدثان شیعه این‌است‌که آن حضرت، در 17 ماه ربیع‌الاول (روز جمعه) پس از طلوع فجر چشم به‌دنیا گشود و مشهور میان اهل تسنن این‌است‌که ولادت آن حضرت، در روز دوشنبه 12 همان‌ماه اتفاق افتاده است. درباره روز تولد پیامبر اسلام(ص) میان علمای شیعه و اهل سنت دو دیدگاه اصلی وجود دارد: 12 ربیع‌الاول و 17 ربیع‌الاول. فاصله میان این دو تاریخ، 12 ربیع‌الاول و 17 ربیع‌الاول به‌عنوان «هفته وحدت» نامیده شده. در هفته وحدت که بر محور پیامبر وحدت‌آفرین و ولادت خجسته او شکل گرفته؛ میثاق‌ها مستحکم و پیمان‌ها، استوارتر می‌شود و خون‌ها در هم می‌جوشد و دست‌ها و بازوها در هم قرار می‌گیرد و چهره‌ها بر یکدیگر لبخند پیروزی و صفا می‌زند، همه اقشار باهم‌اند و امت اسلامی سرود وحدت، سر می‌دهند. گرامی باد هفته وحدت که همه نور و سرور است مایه انسجام ملت و فشردگی صفوف و بازدارنده جامعه از گسست و پراکندگی و رودررویی که خواست دشمن است. گرامی باد هفته وحدت که «پیام رسالت» و «ندای امامت» را به‌گوش انسان‌ها می‌رساند و در متن تاریخ و بستر زمان، جاودانه می‌سازد. هفته وحدت، هفته درس‌آموزی از کلاس معلم بشریت، حضرت ختمی‌مرتبت(ص) است که به‌برکت میلادش، چهره جهان دگرگون شد و شرک‌ها و نفاق‌ها به یکرنگی گرایید و خصومت‌های چندین‌ساله به «اخوت اسلامی» مبدل گشت و مهاجر و انصار، برادر شدند و عرب و عجم و سیاه‌وسفید، یار و برادر گشتند. نعمت الهی در سایه میلاد پیامبر نور، بر مردم تکمیل شد و مردم «راه» را از «چاه» بازشناختند و در سایه هدایت‌های آن رسول وحدت و برادری، از «ضلالت» به «هدایت» و از «ظلمت» به «نور» و از «تفرقه» به «وفاق» رسیدند. اکنون نیز که بیش از 14 قرن ازآن‌تاریخ می‌گذرد، هم خاطره آن میلاد، شکوه‌آفرین و الفت‌بخش است و هم «وحدت» به‌صورت یک نیاز اساسی برای امت محمدی(ص) چهره می‌نماید. خداوند در قرآن، تمام پیروان ادیان توحیدی را به وحدت طبق مشترکات فرامی‌خواند. آیات فراوان در قرآن هست که تأکید بر وحدت مسلمانان و یکپارچگی آنان دارد. ازنظر عقل و منطق هم کسانی‌که خداوند را، پیامبرش را و کتاب پیامبر را قبول دارند؛ باید در یک جبهه واحد باشند. هر کتاب آسمانی مسلمانان، به‌همان‌اندازه که روی وحدت آنان تأکید شده، از تفرقه و جدایی میان مسلمانان نهی شده است. قرآن کریم دراین‌باره می‌فرماید: وَ اعْتَصِمُواْ به حبل اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْکُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنتُمْ عَلَیَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا (همگی به رشته دین خدا چنگ زده، به راه‌های متفرق نروید و به‌یاد آرید این نعمت بزرگ خدا را که شما با هم دشمن بودید و خدا در دل‌های شما الفت و مهربانی انداخت و به‌لطف خدا همه، برادر دینی یکدیگر شدید و چنانچه در پرتگاه آتش بودید، خدا شما را نجات داد). همان‌گونه که با اتحاد قطرات آب، جوی‌های آب و با به‌هم پیوستن جوی‌های کوچک به همدیگر، رودخانه‌ای عظیم ایجاد می‌شود، با اتحاد انسان‌ها نیز صف‌های بزرگی به‌وجود می‌آید که پشت هر دشمنی را می‌لرزاند و او را به وحشت می‌اندازد. اتحاد را می‌توان، نخ تسبیحی دانست که مهره‌ها را درکنارهم نگه می‌دارد و ارتباط منظمی بین آن‌ها برقرار می‌سازد و آن‌ها را از پراکندگی، دورافتادگی و گم‌شدن حفظ می‌کند و اگر این نخ پاره شود، انسجام مهره‌ها گسسته شده و هریک به جانبی خواهد رفت. «وحدت به‌معنای یگانه‌شدن، یکتایی و یگانگی‌ست» و «وحدت مسلمین، به‌معنای یگانگی و هماهنگی مسلمانان در سایه توحید و نبوت و قرآن و تکیه‌ننمودن آن‌ها بر ممیزات مذهبی و قومی‌ست. همان امری‌که مجد و عظمت و شوکت آنان درگروی آن است و همان‌چیزی‌که پیامبر و قرآنِ مسلمانان با لحنی بلیغ و بیانی رسا، پیروانِ خود را بدان دعوت می‌کند». اسلام، جهانیان را به صلح و هم‌بستگی دعوت می‌کند و این یگانگی، سنگ بنیان اسلام بود که توانست آن‌را طی 14 قرن، در برابر عوامل بنیان‌شکن نگاه دارد. در تاریخ پرفرازونشیب اسلام، تفرقه و دودستگی میان مذاهب و ملت‌های اسلامی، از مسائل پیچیده و بنیان‌برافکنِ جوامع اسلامی بوده و همین عامل، خسارات مادی و معنویِ جبران‌ناپذیری بر پیکر امت واحد اسلامی وارد کرده. حضرت علی(ع) از اصحاب خود به‌دلیل تفرقه گلایه می‌کند و می‌فرماید: «به خدا سوگند! این واقعیت قلب انسان را می‌میراند و دچار غم‌واندوه می‌کند که شامیان در باطل خود وحدت دارند و شما در حق خود متفرقید». ایشان در جای دیگر می‌فرمایند: «از پراکندگی بپرهیزید که انسانِ تنها، بهره شیطان است؛ آن‌گونه که گوسفندِ تنها، طعمه گرگ خواهد بود». در دنیای امروز، حضور بیش از یک‌میلیارد مسلمان و پیشرفت و تعالیِ بی‌سابقه بعضی از کشورهای اسلامی؛ به‌ویژه کشور ایران، زنگ خطری را برای استکبار جهانی به‌وجود آورده و به‌یقین آن‌ها آرام نخواهند نشست. دشمنان که از آغاز ظهور اسلام از این امتِ واحد ضربه‌های سنگینی خورده‌اند، درصورت غفلت مسلمانان، از اختلاف‌های آنان سود خواهند جست و به آن دامن خواهند زد. تنها راه ناکام‌ساختن دشمنان، خشکاندن ریشه‌های تفکر و اندیشه ضد وحدت در جهان اسلام است. با اتحاد و انسجام به‌دعوت قرآن و اسلام با شعار «وَ اعْتَصِمُواْ به حبل اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ» در هفته وحدت جامه عمل بپوشانیم تا در تمام عرصه‌ها پیروز میدان باشیم. طرح اندیشه وحدت جهان اسلام، از دغدغه‌های فکری دیرینه و اساسی حضرت امام‌خمینی(ره) بود که طی دوران فعالیت اجتماعی و سیاسی خود؛ چه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی و چه بعدازآن، لحظه‌ای از این‌موضوع غفلت نکرد. نام‌گذاری هفته وحدت، تشکیل کنفرانس‌ها و سمینارهای بین‌المللی وحدت اسلامی و تأسیس مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی به‌فرمان مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای مدظله‌العالی، بهترین شاهد گویا براین‌مدعاست که جمهوری اسلامی ایران، همواره منادی راستین وحدت و اتحاد در جهان است./ خبرگزاری صداوسیما