روز از نو، نوروز از نو!

یک‌سال گذشت؛ 1402 نیز مانند تمام سال‌های قبل با همه تلخ‌وشیرین‌هایش به‌پایان رسید. نشریه «سرافرازان» نیز به انتهای سال دیگر از فعالیت‌های رسانه‌ای‌اش رسید. پرونده این شماره آخر سال را به «نوروز» اختصاص داده‌ایم. «آئین‌های نوروزی» دراین‌تحول طبیعی، به‌گفته «علی بلوکباشی»؛ جدا و متفاوت از یکدیگر در سه مرحله زمانی نمود می‌یابند. وی در کتاب خود باعنوان «نوروز: جشن نوزایی آفرینش» نقل کرده است: نخستین مرحله، در روزهای پایانی سال که دوره وداع با سال کهنه و استقبال از سال نو و آمادگی برای گام‌نهادن به یک‌دوره زمانی تازه است. این‌دوره با خیزش جمعی مردم در آئین‌های پلشت‌زدایی و پاک‌سازی فضای زیست و راندن و نابودکردن دیوان و اهریمنانی که در سیاهی‌ها و آلودگی‌های محیط زندگی لانه کرده‌اند، همراه است. کنش‌های مردم در آیین پاک‌سازی و وداع نمادین با سال کهنه و سیاهی‌ها و آلودگی‌های آن با خانه‌تکانی، گندزدایی، معطرکردن فضای خانه، تطهیر و نو‌کردن جامه و اسباب و اشیاء زندگی، آتش‌افروزی و آتش‌بازی، تجلی می‌یابند. دومین مرحله، دوره 12‌روزه آغاز سال نو در فروردین است که از زمان تحویل سال آغاز می‌شود که یک‌دوره انتقالی میان‌ سال کهنه و سال نوست؛ اوقات مردم، بیشتر در جمع خانواده و با خویشان و دیدار با یکدیگر می‌گذرد؛ گستردن خوان نوروزی، آب‌بازی و آب‌پاشی به یکدیگر، رفتن به خانه‌های خویشاوندان و آشنایان و دیدوبازدید یکدیگر، نوروزانه یا عیدانه و عیدی‌دادن و بازی‌هایی ویژه همانند تخم‌مرغ‌بازی پسران و مردان، از چشمگیرترین کنش‌های آیینی این‌دوره انتقالی‌اند. سومین مرحله، سیزده فروردین؛ روز پایان‌دوره آستانه‌ای 12‌روزه و بیرون‌آمدن از آن و آماده‌شدن در بازپیوستن به «زندگی نوین» نظم و سامان‌یافته است. دراین‌روز نظم و قرارهای زندگی اجتماعی و الگوهای رفتاری معمول و عادی مردم برهم می‌خورد و آشوب و آشفتگی‌هایی فضای زندگی را می‌آکند، بازنمای برجسته «سیزده‌به‌در»، بازگشت و باز‌پیوستن انسان به طبیعت و جوهره طبیعی خود است. مردم دراین‌روز خانه‌ها را رها کرده و دسته‌جمعی به در‌و‌دشت می‌روند و تمام ‌روز را در باغ و بوستان و کنار سبزه و آب روان و ... می‌گذرانند. سال 1403 مبارک؛ ایام به کامتان.