ارتباط شگفت‌انگیز؛ اما واقعی ذهن و عضله
برای صعود یا ترقی‌کردن، به قدرت عضلانی نیاز دارید؛ اما بدون کمک مغزتان، قطعاً موفق نخواهید شد. این فقط درمورد انگیزه نیست؛ بلکه عضلات شما به‌معنای واقعی کلمه با ذهن مرتبط هستند. مربیان این‌را ارتباط عصبی عضلانی می‌نامند. «پیت مککال» (نویسنده کتاب «تمرین‌های هوشمند») اذعان می‌دارد: «ارتباط ذهن و عضله به‌این‌واقعیت اشاره دارد که ماهیچه‌ها منقبض نمی‌شوند؛ مگراینکه سیستم عصبی مرکزی دستور انجام این‌کار را بدهد». درواقع، عصب‌ها به عضلات شما توانایی انقباض داده و توسط مغز شما کنترل می‌شوند. «مککال» می‌گوید که دو روش اصلی برای تحریک انقباض عضلانی وجود دارد: به‌عنوان یک عکس‌العمل؛ یعنی تحریک در سطح ناخودآگاه بدون فکر رخ می‌دهد؛ و درپاسخ‌به فکر آگاهانه که یعنی فلکس تا به فردی نشان دهید عضلات بازوی شما چقدر بزرگ است (فلکس دراینجا یعنی نیروی خود را به رخ دیگری کشیدن). تفکر آگاهانه می‌تواند محرک قدرتمندی باشد. «کوین وینسنت» (دارای دکترای تخصصی و مدیر کلینیک پزشکی رانینگ؛ دانشگاه فلوریدا) می‌گوید: «تنها فکرکردن به حرکت‌دادن یک عضله خاص می‌تواند آن‌را تقویت کند؛ حتی اگر واقعاً آن‌را حرکت ندهید!» شرکت‌کنندگانی که مچ دست‌هایشان به‌مدت چهارهفته در گچ جراحی بود؛ اما خم‌کردن مچ دست بی‌حرکت را ۱۱دقیقه در روز و پنج‌بار در هفته تجسم کردند، عضلات مچ دستشان دوبرابر قوی‌تر از کسانی بود که به خم‌کردن آن فکر نمی‌کردند. این تحقیقات در سال ۲۰۱۴ در مجله «نوروفیزیولوژی» منتشر شد. «مککال» می‌گوید: «آنچه ارتباط ذهن و عضله را طی تمرین بسیارجذاب می‌کند، این واقعیت است که فقط فکرکردن به اینکه کدام عضله در حین انجام یک حرکت کار می‌کند، می‌تواند به افزایش فعال‌سازی کلی کمک کند». مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۶ در مجله اروپایی «کاربردی» منتشر شد، نشان داد: هنگامی‌که آزمودنی‌ها درحال‌انجام پرس سینه، بر عضلات ماهیچه سینه‌ای بزرگ یا عضله پکتورالیس ماژور تمرکز می‌کردند، فعالیت عضلانی‌شان درمقایسه‌با زمانی‌که روی هیچ بخش عضلانی خاصی معطوف نبودند، به‌میزان قابل‌توجهی افزایش یافت. بنابه‌دلایل مذکور؛ ارتباط ذهن و عضله در دوچرخه‌سواری و تمامی رشته‌های ورزشی قدرتی و استقامتی بسیارمهم است؛ اما آن‌را حین انجام این‌کار (دوچرخه‌سواری یا فوتبال) یاد نمی‌گیرید. در اتاق وزنه و باشگاه بدن‌سازی (جایی‌که تجهیزات وزنه‌زدن و تمرینات وجود دارد) است که با تمرینات مناسب، عضلات خود را تمرین داده و یاد می‌گیرید چطور آن‌ها را به‌کارگیرید. به‌گفته «وینسنت»؛ پس‌ازآن می‌توانید عضلات خود را در یک محیط پویا و فعالیت‌هایی نظیر دوچرخه‌سواری تقویت کنید. «مککال» مثال می‌زند: «درطول تمرینات تعادلی تک‌پا، به فشاردادن پا به زمین برای ایجاد ثبات فکر کنید. هنگام انجام تمرینات اصلی مانند پلانک یا پلانک‌های جانبی، تجسم عضلات مرکزی عمقی که مانند یک کرست ستون فقرات را پوشانده‌اند، می‌تواند به افزایش فعال‌سازی و بهبود پایداری هنگام دوچرخه‌سواری کمک کند». بسیاری‌ازاوقات درطول تمرینات قدرتی، دوچرخه‌سواران به‌سختی بر آنچه عضلاتشان انجام می‌دهند، متمرکز می‌شوند؛ اما وقتی درحال‌انجام یک تمرین هستید، می‌خواهید بدانید که چه عضله‌ای را باید به‌کار گیرید و اینکه چه احساسی دارد. فرض کنید: درحال‌انجام حرکت شیر آتش‌نشانی (Fire Hydrant) هستید. می‌خواهید فعالانه باسن خود را فشار دهید تا پای خود را بلند کنید. «وینسنت» می‌گوید: «اگر مطمئن نیستید که آیا عضله هایپرتروفی می‌شود، انگشتتان را روی آن بگذارید و بعد حرکت را آن‌قدر ادامه دهید تا تغییر در آن‌را احساس کنید». نکته دیگر این‌است‌که در آینه نگاه کنید! بدن‌سازان نیز برای انجام حرکات جلوی آینه می‌ایستند. درواقع، با انعکاس عضلات متوجه خواهید شد که آیا عضلات به‌درستی به‌کار گرفته می‌شوند یا خیر. برای رسیدن به‌این‌هدف، صبر واقعاً از اهمیت زیادی برخوردار است. شما هیچ سودی از انجام حرکات بی‌هدف یا عجله در انجام تمرین نخواهید برد. بادی‌من