زنان بیرحمی که قاتل سریالی شدند
سروناز بهبهانی/ در سال 1985، «اریک هیکی»؛ جرمشناس و روانشناس حوزه جنایی، اولین مقاله آکادمیک را درمورد قاتلان زنجیرهای زن منتشر کرد. البته کمبود تحقیق درزمینه جمعیتشناسی اینمسئله، این فرض خطرناک را رد کرد که «زنان نیز دارای رذالت کافی و لازم برای چنین جنایات وحشتناکی هستند». او درگفتوگوبا مأموران FBI در یک اجلاس، به موردی بدون ذکر نام اشاره کرد که طی دوسال هشتنفر را مسموم کرده و بهقتل رسانده بود. او از مأموران پرسید که قاتل زن است یا مرد؟ و آنها همگی قاطعانه پاسخ دادند که هیچ قاتل زنجیرهای زنی وجود ندارد!... البته موضوع موردنظرِ «هیکی» واقعیت داشته و نبود بررسیهای تاریخی تا زمانی مشخص، نمیتواند منکر آن شود؛ بههرحال حالا میدانیم که «باتوری» با اقدامات جنایتکارانه خود در اواخر قرن 16 که صدها زن و دختر را وحشیانه شکنجه کرد و از بین برد؛ تنها یکیازمواردِ معروف دراینحوزه است. تحقیقات انجامشده توسط کارشناسان دانشگاه Radford نشان داده است که 11درصد از قتلهای زنجیرهای طی یکقرنِگذشته را زنان انجام دادهاند؛ نرخ ایناقدام در دهههای اخیر بین پنج تا هفتدرصد بوده است. شیوه مرسوم تقریباً 50درصد این زنان نیز استفاده از سم یا خفهکردن بهجایِ چاقو یا اسلحه است. 10 نمونه از بیرحمترین آنها را در گزارش اینهفته معرفی میکنیم.
بل گونز
مشهورترین و بیرحمترین زن قاتل در تاریخ (1859-1908) با ۱۸۲سانتیمتر قد و بیش از ۹۰کیلوگرم وزن، بسیارقوی و تنومند بود. او علاوهبر همسر و دو دخترش؛ بیش از ۴۰نفر دیگر را نیز بهقتل رساند و اجسادشان را در حیاط و انبار خانهاش خاک کرد؛ آنهم فقط با انگیزه کسب پول!
آیلین ورنوس
داستان زندگی او (1956-2002) در فیلم «هیولا» بهتصویر کشیده شد. او طی سالهای 1989 تا 1990 و در امتداد بزرگراههای فلوریدا هفتنفر را بهضرب گلوله کشت و از آنها سرقت کرد. او مدعی بود تمام قتلها برای دفاع از خود انجام شده است. درنهایت پس از 12سال محکومیت، اعدام شد.
جین توپان
معروف به «جولی کین» (1854-1938) که پس از دستگیری، به قتل 31نفر اعتراف کرد که 12مورد از آنها تائید شد. او که یک بیمار روانی نیز بود؛ گفته بود جاهطلبیاش ایناستکه بیش از هر قاتلی، آدم بکشد! او پرستار بود و قربانیانش را از بین آنها انتخاب و شکنجه میکرد.
داریا سالتیکووا
کنتسی (1730-1810) دچار سادومازوخیسم که بهدلیل شکنجه و کشتن بسیاری از رعیتهایش که اکثراً زنان بودند، بدنام شد. او که با «الیزابت باتوری»؛ شاهدخت مجارستانی که از او بهعنوان یکی از نمادهای خونآشامی شناخته شده، قیاس میشود. او متهم به قتل 138نفر بود که در 38مورد آنها مجرم شناخته شد.
مریبث تینینگ
یک قاتل سریالی کودککش (1942) که در سال 1987؛ دوسال پس از قتل نهمین فرزندش (یک دختر چهارماه) دستگیر و محکوم شد. او که همچنان 20سال حبس خود را میگذراند؛ بین سالهای ۱۹۷۲ تا ۱۹۸۵ بیرحمانه همه فرزندان خود را پیش از رسیدن آنها به پنجسالگی، در خواب خفه کرد.
نانی داس
این قاتل سریالی (1905-1965)، ملقب به «مادربزرگ خندان» و «بیوه سیاه»؛ مسئول مرگ 11نفر بین 1920 تا 1954 بود و پس از مرگ شوهر پنجمش در بیمارستانی در اوکلاهاما، اعتراف کرد و معلوم شد که چهار شوهر، دو فرزند، خواهر، مادر، دو نوه و یکی از مادرشوهرهایش را کشته است.
امی گیلیگان
معروف به «خواهر آرچر» (1873-1962)؛ صاحب یک خانه سالمندان بود که حداقل پنجنفر از ساکنین آنجا را با مسمومکردنشان بهقتل رساند. البته یکی از قربانیان او همسر دومش؛ «مایکل» بود. ماجرای او الهامبخش خلق نمایشنامه «آرسنیک و توری کهنه» بود که بعدها «فرانک کاپرا» نیز براساسآن، فیلمی سینمایی بههمیننام ساخت.
کارلا هومولکا
او (1970) که همچنان دوره محکومیت را میگذراند؛ بین سالهای 1990 تا 1992 در جریانِ تجاوز و قتل سه نوجوان، به همسرش؛ «پل برناردو» کمک کرد و تبدیل به منفورترین زن کانادا شد. البته وقتی دادگاه او را تنها به گذراندن 12سال حبس محکوم کرد، جنجالِ رسانهای فراوانی بهپا شد.
بِورلی آلیت
یک قاتل سریالی کودک انگلیسی (1968) که به قتل چهار کودک، تلاش برای قتل سه کودک دیگر؛ و ایجاد صدمات شدید بدنی به شش کودک محکوم شد. همه اینموارد طی دوره کوتاه 59روزه از فوریه تا آوریل 1991 در بخش کودکان یک بیمارستان که در آن مشغولبهکار بود، رخ داد.
آندریا یاتس
یک زن آمریکایی اهل تگزاس (1964) که اعتراف کرد در 20 ژوئن 2001 پنج فرزند خود را در وان حمام خانهشان غرق کرده است. او که مدتی از افسردگی شدید و روانپریشی پس از زایمان رنج میبرد؛ در حکم اولیه، برای کاهش مجازات، مبتلابهجنون معرفی شد که البته پذیرفته نشد.