درگذشت «شاهزاده تاریکی» در 76سالگی

آزی آزبورن؛ اسطوره راک دهه ۱۹۶۰ روز 22 جولای 2025 در سن ۷۶‌سالگی چشم از جهان فروبست. اگرچه علت دقیق مرگ او هنوز اعلام نشده؛ اما در سال‌های گذشته با بیماری‌هایی نظیر پارکینسون و مشکلات جدی در ناحیه نخاع مواجه بود. او یکی از چهره‌های اسطوره‌ای دنیای موسیقی‌ست که پس از انجام آخرین اجرای خود با نام Back To The Beginning که در ورزشگاه «ویلا پارک» برگزار شد، با صحنه خداحافظی کرده بود. او دراین‌اجرا همراه اعضای گروه «بلک سبث» روی صحنه رفت و با هوادارانش وداعی احساسی داشت. این اجرا که به‌عنوان «آخرین تعظیم آزبورن» در رسانه‌ها منتشر شد، با حضور حدود ۴۰هزارنفر از هوادارانش برگزار شد. او دراین‌اجرا با هم‌گروهی‌های قدیمی خود: «ترنس گیزر باتلر، تونی آیومی و بیل» وارد صحنه شد که اولین اجرای مشترک آن‌ها پس از ۲۰‌سال به‌شمار می‌رفت. او هنگام حضور روی صحنه با صدای بلند فریاد زد: «بگذارید دیوانگی آغاز شود!» و از هوادارانش با این جمله قدردانی کرد: «شما نمی‌دانید من چه حسی دارم، از صمیم قلب از شما سپاسگزارم». آزی آزبورن با نام کامل «جان مایکل آزبورن»، در 3 دسامبر 1948 در بیرمنگام انگلستان در خانواده کارگری به‌دنیا آمد. در ۱۵‌سالگی مدرسه را ترک کرد و به‌عنوان کارگر ساختمانی، کارآموز لوله‌کش، ابزارساز مبتدی، تنظیم‌کننده بوق کارخانه خودروسازی و کارگر کشتارگاه مشغول‌به‌کار شد. مدتی زندانی شد و پس از آزادی، به موسیقی روی آورد و در چند گروه محلی آواز خواند تا سرانجام با «تونی آیومی» (آهنگساز، ترانه‌سرا و گیتاریست) گروه Earth را تشکیل داد که بعدها به‌خاطر تشابه نام با گروهی دیگر، نام آن‌را به «بلک سبث»؛ که از نام یک فیلم کلاسیک ترسناک (به‌کارگردانی ماریو باوا/ ۱۹۶۳) با بازی «بوریس کارلوف» الهام گرفته شده بود. «بلک سبث» با تلفیق بلوز و صدای دارک و تقویت‌شده، سبکی جدید خلق کرد که بعدها به‌عنوان پایه‌های هوی‌متال شناخته شد. نخستین آلبوم آن‌ها در بهمن ۱۳۴۸ منتشر شد و به‌سرعت در بریتانیا و آمریکا طرفداران زیادی پیدا کرد. آزبورن پس از برگزاری تور آلبوم Never Say Die در ۱۳۵۶، به‌دلیل مشکلات ناشی از مصرف الکل و موادمخدر از «بلک سبث» اخراج شد. جدایی او با دوره‌ای از افسردگی، اعتیاد شدید به موادمخدر و فروپاشی ازدواج نخستش همراه شد. نخستین آلبوم انفرادی او با نام Blizzard of Ozz در سال ۱۳۵۸ منتشر شد که به‌لطف تک‌آهنگ Crazy Train موفقیت چشمگیری کسب کرد. آلبوم Diary of a Madman در سال ۱۳۵۹ نیز فروشی میلیونی داشت و او را به یکی از محبوب‌ترین هنرمندان هوی‌متال تبدیل کرد. زندگی حرفه‌ای آزبورن پس‌ازازدواج با «شارون آردن» در سال ۱۳۶۰ دگرگون شد؛ زیرا «شارون» بعدها به یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های مدیریتی زندگی او تبدیل شد و او را به مسیر موسیقی بازگرداند. اگرچه در سال ۱۹۹۲ اعلام بازنشستگی کرد؛ اما به فعالیت‌هایش ادامه داد. در سال ۱۹۹۶ جشنواره Ozzfest را پایه‌گذاری کرد که هرسال با حضور بزرگان موسیقی متال در آمریکا و اروپا برگزار می‌شد. در اواخر دهه ۹۰، دوباره به «بلک سبث پیوست و سال ۱۹۹۹ برنده جایزه گرمی برای آهنگ Iron Man شد. در ۲۰۱۳، آلبوم «۱۳» را با «بلک سبث» منتشر کرد که پس از ‌سال، نخستین آلبوم مشترک استودیویی آن‌ها بود. در بیانیه‌ای که خانواده او برای اعلام خبر درگذشتش منتشر کردند، آمده است: «با اندوهی فراتر از آنچه کلمات بتوانند بیان کنند، باید خبر درگذشت آزی عزیزمان را اعلام کنیم. او در کنار خانواده و در میان عشق و محبت از دنیا رفت. از همه می‌خواهیم که دراین‌زمان، حریم خصوصی خانواده ما را محترم بشمارند».  این بیانیه به‌امضای همسرش شارون و فرزندانش جک، کلی، ایمی و لوئیس رسیده است. آزبورن یکی از چهره‌های شاخص و صاحب‌سبک موسیقی راک و از اسطوره‌های سبک هوی‌متال بود که به‌عنوان خواننده اصلی گروه «بلک سبث» به‌شهرت رسید و لقب «شاهزاده تاریکی» را به‌خود اختصاص داد. او با حضور در برنامه پیشگام واقع‌نمای «آزبورن‌ها» (The Osbourns) که زندگی خانوادگی آشفته‌شان در لس‌آنجلس را به‌تصویر می‌کشید، نسل تازه‌ای از طرفداران را به‌دست آورد و به‌عنوان شخصیتی دوست‌داشتنی و عجیب شناخته شد. آزبورن در سال‌های اخیر با مشکلات متعدد جسمی دست‌وپنجه نرم می‌کرد و در سال ۲۰۱۹ به‌نوعی از بیماری پارکینسون مبتلا شد. آخرین حضور عمومی او به 5 ژوئیه و کنسرت «بازگشت به آغاز» گروه «بلک سبث» در استادیوم ویلا پارک بازمی‌گردد. این اجرا نقطه پایان کارنامه درخشان او و بازگشتی پراحساس به بیرمنگام؛ زادگاهش بود. آزبورن در صحنه کنسرت روی تخت سیاهی مزین به نقش خفاش نشسته بود و به‌رغم ضعف جسمانی، پنج‌قطعه را با گروه شخصی‌ و چهارقطعه دیگر را با اعضای اصلی «بلک سبث» یعنی تونی آیومی، ترنس «گیزر» باتلر و بیل وارد اجرا کرد و به‌شدت تحت‌تأثیر واکنش تماشاگران قرار گرفت. گفته شده این‌رویداد بیش از ۱۹۰‌میلیون‌دلار برای امور خیریه جمع‌آوری کرد. دلیل انتخاب نقش خفاش، یکی از بزرگ‌ترین جنجال‌های دوران کاری او بود. او در جریان تور کنسرت Diary of Madman در سال ۱۹۸۲ به‌اشتباه سر یک خفاش زنده را با دندان گاز گرفت و از تن جدا کرد زیرا فکر می‌کرد اسباب‌بازی است. آزبورن درحال‌اجرای آهنگی بود که یکی از تماشاگران، یک خفاش زنده را به‌روی صحنه پرتاب کرد. آزبورن که تصور می‌کرد این خفاش یک اسباب‌بازی پلاستیکی است، خفاش را برداشت و سر آن‌را با دندان کند. او بلافاصله متوجه شد این حیوان واقعی بوده چون به‌گفته خودش «خفاش شروع به تکان خوردن در دهانم کرد!» پس‌ازآن فوراً کنسرت را ادامه داد اما بعداً به بیمارستان منتقل شد و تحت‌درمان برای هاری قرار گرفت. شارون (همسرش) درباره آخرین کنسرت او گفت: «آزی مصمم بود با طرفدارانش به‌درستی خداحافظی کند. این نقطه پایان اوست». آزبورن در سال ۲۰۲۰ به‌طور علنی از ابتلای خود به بیماری پارکینسون خبر داد. در گفت‌وگویی با روزنامه تلگراف در سال ۲۰۲۰، از اینکه به‌رغم سبک زندگی بی‌قاعده‌اش به دهه هفتم زندگی‌اش رسیده ابراز شگفتی کرد و گفت: «بد هم عمل نکردم. درنهایت، زندگی فوق‌العاده‌ای داشتم». یورونیوز