تشخیص اوتیسم در کودکان

طبق تعریف‌ها و تحقیقات، اوتیسم فقط درصورتی قابل‌تشخیص است که علائم قبل از سه‌سالگی ظاهر شود؛ درنتیجه، اوتیسم معمولاً در کودکان تشخیص داده می‌شود. شرایطی نیز وجود دارد که بیماری اوتیسم در نوجوانان یا بزرگ‌سالان تشخیص داده می‌شود؛ اما میانگین سن تشخیص بین سه تا شش‌سالگی‌ست. ازآنجاکه اوتیسم معمولاً در کودکی تشخیص داده می‌شود، بسیاری از افراد آن‌را یک اختلال کودکی می‌دانند. برهمین‌اساس بیشتر برنامه‌ها، روش‌های درمانی و حمایتی فقط برای کودکان مبتلا به اوتیسم و والدین آن‌ها دردسترس است. محققین می‌گویند اگر شما یک کودک مبتلا به اوتیسم را ملاقات کنید به ظاهر هیچ فرقی با کودکان عادی نمی‌کند. این گفته، خوب یا بد، کاملاً دقیق است. شما نمی‌توانید با نگاه اول یک کودک اوتیسمی را تشخیص دهید. کودکان اوتیستیک متفاوت نیستند. کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند ساکت یا گول زننده باشند. رفتارهای آن‌ها می‌تواند از دمدمی‌مزاجی تا پرخاشگرانه متغیر باشد. آن‌ها ممکن است ازنظر تحصیلی و حتی در دانشگاه خوب عمل کنند یا با ناتوانی در یادگیری روبه‌رو شوند. بااین‌حال، کودکان مبتلا به اوتیسم ویژگی‌های خاصی دارند که آن‌ها را متمایز از دیگران می‌کند. یادآوری این‌نکته حائزاهمیت است که اوتیسم نوعی اختلال فراگیر است، به‌این‌معنی‌که هیچ علائم یا رفتاری مجزا، به‌خودی‌خود، نشان‌دهنده اوتیسم نیست؛ همچنین توجه به این‌نکته ضروری‌ست که برای واجدشرایط‌بودن تشخیص اوتیسم، اختلاف ویژگی‌ها باید قابل‌توجه باشد. مثلاً یک کودک معمولی ممکن است ساکت و خجالتی باشد و این ممکن است والدین او را نگران کند؛ اما اگر کودک قادر به پاسخگویی مناسب در هنگام مراجعه به روانشناس باشد، در هنگام سؤال به سؤالات پاسخ دهد و زندگی روزمره را بدون تلاش زیاد مدیریت کند، کمرویی او احتمالاً از ویژگی‌های شخصیتی او است تا نشانه اوتیسم. کودکان مبتلا به اوتیسم تقریباً همیشه دارای نوعی اختلال گفتار هستند؛ ممکن است آن‌ها به‌هیچ‌وجه صحبت نکنند، تأخیر در گفتار داشته باشند، با یک صدای غیرمعمول صحبت کنند، یا ممکن است آن‌ها به‌معنای واقعی کلمه سخنان تلویزیونی را به‌خاطر بیاورند و تکرار کنند. ممکن است آن‌ها خیلی‌سریع صحبت کنند، همین حرف‌ها را بارها و بارها بگویند. کودکان مبتلا به اوتیسم همیشه مشکل ارتباط اجتماعی دارند؛ بازهم، این تفاوت آن‌ها ممکن است به طرق مختلف ظاهر شود. ممکن است به‌هیچ‌وجه با کسی تعامل نداشته باشند؛ اشیاء را بچرخانند؛ یا مرتباً دستشویی را بشورند. آن‌ها ممکن است اصرار داشته باشند که راه خودشان را طی کنند و همواره منافع خود را دنبال کنند یا ممکن است بسیار منفعل باشند. بیشتر کودکان مبتلا به اوتیسم نوعی اختلال عملکرد حسی دارند؛ آن‌ها ممکن است هوس کنند یا از سروصدای بلند، بغل کردن، طعم‌دهنده‌های قوی و یا بوی قوی بیزار باشند. آن‌ها ممکن است نسبت به نور بسیارحساس باشند یا با صداها و حرکات کوچک اذیت شوند. بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم از ورودی حسی که دیگران ممکن است حتی به آن توجه نکنند یا با صداهای خاصی (صدای جیرجیر‌، صدای حیوانات، گریه نوزادان) بسیار ناراحت شوند. آن‌ها ممکن است دست‌وپا چلفتی باشند و زمان زیادی را برای پرتاب، گرفتن، نوشتن یا نقاشی نیاز داشته باشند. بچه‌های دارای اوتیسم متفاوت از همسالان معمولی خود رفتار می‌کنند؛‌کودکان اوتیستیک در ارضای نیازهای اساسی خود ناتوان هستند. رفتارهای آن‌ها نیز متفاوت است. اوتیسم اکنون به‌قدری شناخته شده است که بسیاری از مراکز غیردولتی و شرکت‌ها به‌طورخاص نیازهای خانواده‌های دارای کودک اوتیسم را تأمین می‌کنند. پس از تشخیص فرزندتان، به‌سرعت برنامه‌های سازگار با اوتیسم را پیدا کنید، از تیم‌های ورزشی گرفته تا شب‌های فیلم تا روزهای خاص در باغ‌وحش. وقتی تشخیص فرزند خود را بدانید، می‌توانید برنامه‌ها و گروه‌های حمایتی پیدا کنید و با والدین با چالش‌های مشابه روبرو شوید. نه‌تنها منابعی را پیدا خواهید کرد که هرگز از آن‌ها مطلع نبودید بلکه ممکن است دوستان جدیدی هم پیدا کنید، هم برای خودتان و هم برای فرزندتان.