ضعف‌های بزرگی که باید دیده شوند
لطمه‌ای که تعلیق به جودو ایران زد
محمد بیرام
بازی‌های کشورهای اسلامی در رشته‌های رزمی به‌دلیل حضور برخی کشورهای مدعی کسب مدال در رقابت‌های جهانی و المپیک هستند را شاید نتوان با خیلی از رشته‌های دیگر مقایسه کرد. کاراته، جودو و تکواندو سه رشته رزمی حاضر در این‌رقابت‌ها بودند که در هر سه رشته شاهد رقابت‌های جذاب، دیدنی و درعین‌حال سطح بالایی بودیم. به‌گزارش مهر؛ جودو نیز از این قاعده مستثنا نبود. ۱۲۱ جودوکار در بخش مردان و ۸۱ جودوکار در بخش زنان از ۳۷ کشور به‌مدت سه‌روز در دو بخش تیمی و انفرادی به‌رقابت پرداختند که حضور جودوکاران عنوان دار قاره‌ای و جهانی باعث شد مسابقات در سطح بالایی به‌لحاظ کمی و کیفی برگزار شود؛ اما در کنار حضور جودوکاران رنکینگ‌دار، عمده‌ترین دلیل ناکامی جودو را باید در دوری از مسابقات معتبر و به‌نوعی تاتامی جهانی عنوان کرد. آرش میراسماعیلی که آخرین روزهای سال ۱۳۹۷ با رأی مجمع سکان هدایت فدراسیون جودو را برعهده گرفت، از همان ابتدا با چالش‌های زیادی مواجه بود که مهم‌ترین آن تعلیق بود. مردادماه ۹۸ یک جودوکار راهی مسابقات قهرمانی جهان شد و حواشی پیرامون آن باعث صدور رأی تعلیق ازسوی فدراسیون جهانی جودو بود. بدون پرداختن به ریز مسائل، باید عنوان کرد که تیم ملی جودو در چهارسالگذشته فقط مسابقات قهرمانی آسیا در فروردین‌ماه ۱۴۰۰ را پشت‌سر گذاشت. مسابقاتی که بعد از ارجاع پرونده جودو ازسوی دادگاه CAS به کمیته انضباطی فدراسیون جهانی و شکست تعلیق، مجوز آن صادر شد و تیم ملی زمان کمی برای آماده‌سازی و حضور دراین‌مسابقات داشت. به‌عبارتی جودو ایران درطول چهارسالگذشته سرگرم مسابقات و اردوهای داخلی بود. جودوکاران ایران فقط با هم‌تیمی‌های خود مبارزه و تمرین می‌کردند. این‌در‌حالی‌ست‌که جودوکاران سایر کشورها در کوران مسابقات و اردوهای مشترک بین‌المللی و معتبر، به قونیه سفر کردند و ازآنجا راهی مسابقات جهانی تاشکند شده و پس‌ازآن به گرنداسلم ابوظبی می‌روند و ... این راه ادامه دارد؛ اما تیم ملی جودو برای‌همین بازی‌های کشورهای اسلامی نیز یک‌ماه قبل مجوز حضور را با موافقت رئیس فدراسیون جهانی دریافت کرد. در مقابل جودوکاران ایران فرصت حضور در اردوهای مشترک و مسابقاتی ازاین‌دست را ندارند. نمی‌توان با تمرین در داخل کشور انتظار داشت، جودوکار در اندازه حتی آسیایی مبارزه کند. دو اردوی مشترک در عراق و روسیه هم چندان سطح بالا برگزار نشد که بتواند این خلأ را پر کند. دراینشرایط نمی‌توان از جودوکاری که با این‌شرایط مهیای حضور در مسابقاتی بااین‌سطح بالای فنی شده، توقع کسب مدال داشت. از‌سوی‌دیگر؛ ضعف‌های آشکار فنی را نیز باید دیده‌شده و برای رفع آن اقدام شود. در بخش بانوان که تنها مریم بربط برابر انتظار ظاهر شد و در‌واقع شاخص‌ترین جودوکار ایران دراین‌دوره از مسابقات بود که تا یک‌قدمی مدال پیش رفت؛ ولی سایر جودوکاران حتی باتجربه‌هایی چون فتحی‌پور و ملک‌زاده حرفی برای گفتن نداشتند.
آرش میراسماعیلی همه امکانات لازم برای آماده‌سازی تیم را در اختیار کادر فنی تیم ملی قرار داد و مردان فنی تیم و به‌خصوص محمدرضا حاج یوسف‌زاده به‌عنوان مدیرفنی باید پاسخگوی این نتایج باشد که چرا جودوکاران در مسابقات، چنین ساده ضربه فنی می‌شدند؟ حاج یوسف‌زاده به‌عنوان مدیر فنی راهی قونیه شد، ولی تصاویر نشان می‌داد که تقریباً در تمامی مسابقات حتی بخش بانوان او به‌عنوان مربی روی صندلی «کوچ» وظیفه هدایت جودوکاران را برعهده داشت. دراینشرایط با‌توجه‌به مسئولیت، باید پاسخگوی ضعف فنی جودوکاران روی تاتامی قونیه باشد. البته باید مد‌نظر قرارداد که مربیان همانند جودوکاران از میادین بین‌المللی دور بودند، بدون شک استفاده از مربی طراز اول خارجی و استفاده از چند مربی خوب داخلی کنار او می‌تواند راهکار سازنده‌ای برای آینده باشد؛ ولی باید این نکته را نیز در نظر داشته باشیم که ملی پوشان سابق جودو ایران که میدان‌های جهانی و المپیک را تجربه کردند، با حضور در چند دوره بین‌المللی و تمرین کنار مربیان برجسته دنیا می‌توانند بیشتر به جودو ایران کمک کنند و پیشنهاد می‌کنیم میراسماعیلی با رایزنی‌های گسترده شرایط حضور چند مربی را در کنار مربیان خود دنیا فراهم کند. در پایان باید عنوان کنیم جودویی که هنوز دوران تعلیق را طی می‌کند و ۱۳ماه‌دیگر و بعد از پایان محرومیت چهار‌ساله، فرصت حضور در بازی‌های آسیایی را دریافت می‌کند، باید از همین‌مدت بهترین بهره را ببرد. بازنگری در مدیریت فنی تیم ملی، رایزنی برای جذب یک مربی خارجی سطح بالا، رایزنی با فدراسیون جهانی برای کسب مجوز حضور در اردوهای مشترک، میدان دادن به مربیان جوان و باانگیزه شاید بتواند بخشی از مشکل دوری از میدان‌های جهانی را حداقل برای بازی‌های آسیایی رفع کند.