نیمه‌نهایی لیگ والیبال با چاشنی فحاشی و درگیری
در سوگ اخلاق!
در پایان اولین دیدار از دور برگشت مرحله نیمه‌نهایی لیگ برتر والیبال صحنه‌هایی رقم خورد که به دور از اخلاق و ورزش قهرمانی بود. به‌گزارش ایسنا؛ دور برگشت مرحله نیمه‌نهایی لیگ برتر والیبال جمعه؛ دهم اسفند برگزار شد و تیم‌های لبنیات هراز آمل و شهداب یزد به فینال صعود کردند. دیدار لبنیات هراز آمل و پیکان تهران از آغاز همراه با حاشیه بود؛ از شعارهای هواداران دو تیم روی سکوها تا اعتراضاتی که گاه‌و‌بیگاه به داوری می‌شد. در این دیدار صحنه‌هایی رقم خورد که به دور از اخلاق بود و جای تأسف داشت؛ در‌حالی‌که والیبال به عنوان ورزشی پرطرفدار باید مصداقی درست برای رفتار قهرمانی و پهلوانی باشد اما این اتفاق رقم نخورد و درگیری‌ها نشان داد که تا حرفه‌ای شدن و فهم جایگاه فرهنگی ورزش فاصله داریم. در پایان دیدار این دو تیم که با پیروزی سه بر یک آمل به پایان رسید بین هواداران آمل و بازیکنان پیکان و بین هواداران تیم‌ها با هم درگیری رخ داد. محمدرضا حضرت‌پور که سال‌هاست پیراهن تیم ملی را بر تن دارد به سمت تماشاگران هراز دوید و تعدادی از آنها را کتک زد. بازیکنان دو تیم هم صحنه‌های زننده‌ای را رقم زدند؛ البته در این میان تعدادی هم در تلاش برای آرام کردن فضا بودند. واکنش حضرت‌پور به عنوان یک ملی‌پوش والیبال در پایان این مسابقه اصلا مناسب نبود و باید از‌سوی فدراسیون والیبال و کمیته انضباطی با برخورد جدی و قاطعانه روبرو شود. نه تنها این بازیکنان و سایر بازیکنان تیم‌ها نیز که باعث متشنج شدن فضا و درگیری شدند باید با برخورد جدی مواجه شوند؛ اما سکوها چه؟ اتفاقی که روی سکوها رخ می‌داد نشان از فرهنگ نادرست هواداری در ایران دارد. گویا هواداری یعنی فحش و ناسزا گفتن به تیم حریف، صدا زدن بازیکنان مقابل با اسامی و القاب ناشایست و درگیری با هم به بهانه تعصب به تیم خود! تماشاگران دو تیم از ابتدای مسابقه رفتار نامناسبی داشتند و شعارهای زشت و زننده‌ای علیه تیم‌های مقابل سر دادند؛ موضوعی که با هیچ واکنشی از سوی ناظران فدراسیون مواجه نشد و همین شرایط تا آخر بازی ادامه پیدا کرد؛ حتی در دقایقی از بازی با هم درگیر شدند و اگر دخالت نیروهای انتظامی مستقر بین سکوها نبود معلوم نبود که چه اتفاقاتی در این بازی می‌افتد. در طول فصل اعتراضات به داوری را به نبود ویدئوچک ربط می‌دادند اما در این دیدار که ویدئوچک بود چرا باید این همه اعتراض و درگیری از سوی تیم‌های باتجربه و باسابقه لیگ و همچنین مربیان و بازیکنان شناخته‌شده والیبال ایران اتفاق بیفتد؟ درست است که مسابقه از حساسیت بالایی برخوردار است اما چه توجیهی وجود دارد که برای تخلیه احساسات خود و حتی اعتراض از الفاظ ناشایست استفاده شود و رفتاری سر بزند که سکوها را بیش از پیش ملتهب کند و کار را به جنجال بکشاند؟ برای بازیکنان و والیبالی که داعیه قدرت آسیا و جهان بودن را دارند چگونه چنین اتفاقاتی قابل قبول است؟ کسانی که باید الگوی جوانان باشند خود زمین والیبال را به چاله میدان تبدیل کرده بودند. کودکانی که در سالن حاضر بودند و برای تماشای والیبال و شاید ساختن رویای بازیکنی خود روی سکوها نشسته بودند چگونه می‌توانند از این تصاویر لذت ببرند و الگوبرداری کنند؟ فدراسیون والیبال باید این موضوع را با حساسیت زیادی پیگیری کند و با عاملان این اتفاقات برخورد کند. چرا باید فحاشی از سوی تماشاگران به امری عادی تبدیل شود و باشگاه‌ها بخاطر آن محروم نشوند. علاوه بر این فدراسیون و باشگاه‌ها باید تدابیری برای مدیریت صحیح تماشاگران اتخاذ کنند. ویدئوچک که نتوانست اعتراضات را کم کند شاید برخوردهای جدی فدراسیون و به موازات آن گام‌های فرهنگی برای اشاعه رفتار درست بتواند گره‌ای از این کلاف باز کند.