18 اردیبهشت؛ روز جهانی صلیب سرخ و هلال‌احمر
این سازمان بین‌المللی که با هدف تخفیف آلام انسانی و حفظ و پیشرفت بهداشت عمومی تشکیل شد، براساس موافقت‌نامه ژنو در سال 1864 و به‌خصوص به‌علت تلاش شخصی به‌نام ژن هنری دونان (Jean Henry Dunant) سوئیسی، «صلیب سرخ» نام گرفت. در سال 1862، دونان کتاب «خاطره‌ای از سولفرینو» را شرح داد و خواستار تشکیل «جمعیت‌های امدادی داوطلب برای تسکین آلام این‌گونه آسیب‌دیدگان» از جنگ شد. او چنین بیان داشت که: «آیا نباید امکاناتی در زمان صلح و آرامش وجود داشته باشد و جمعیت‌هایی امدادی با داوطلبانی ایثارگر و کاملاً صالح تشکیل شوند که هدفشان مراقبت از زخمی‌ها در زمان جنگ باشد؟» وی پیشنهاد کرد که خدمت به زخمی‌های نظامی، فعالیتی بی‌طرف محسوب شود و «انجمن ژنو امور عام‌المنفعه» با علاقه وافر از پیشنهاد وی استقبال کرد. درنتیجه، یک کنفرانس بین‌المللی با شرکت نمایندگان 16 کشور در ژنو تشکیل شد و موافقت‌نامه 1864 برای بهبود وضع مجروحان جنگ، تدوین شد و به‌امضای نمایندگان دوازده دولت از کشورهای شرکت‌کننده رسید. در سال 1876، دولت عثمانی (ترکیه) به‌جای استفاده از نشان صلیب سرخ از معکوس رنگ‌های پرچم خود، یعنی هلال ماه قرمزرنگ (هلال‌احمر) درزمینه سفید برای جمعیت ملی خود استفاده کرد. ازآن‌به‌بعد در کشورهای اسلامی به‌جای صلیب سرخ، هلال‌احمر به‌عنوان نماد این سازمان به‌کار گرفته شد. دولت ایران در سال 1301 جمعیت ملی هلال‌احمر خود را تأسیس نمود اما به‌جای استفاده از نشان صلیب سرخ و یا هلال‌احمر، علامت شیر و خورشید سرخ را به‌عنوان نشان جمعیت خود انتخاب کرد و با تلاش‌ها و پیگیری متمادی دولت و جمعیت ایران، سرانجام علامت شیر و خورشید در کنفرانس ژنو در 1929 به‌عنوان نشان سوم موردحمایت جهانی، به‌تصویب رسید. ازآن‌پس سه نشان صلیب سرخ، هلال‌احمر و شیر و خورشید سرخ به‌عنوان نشانه‌های رسمی بین‌المللی شناخته شدند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در سال 1359، دولت ایران با ارسال نامه‌ای به دولت سوئیس به‌عنوان امین و نگاه‌دارنده قراردادهای چهارگانه ژنو، اعلام کرد که استفاده از شیر و خورشید سرخ را به تعلیق درآورده و به‌جای‌آن از علامت هلال‌احمر استفاده خواهد نمود. ازآن‌پس جمعیت شیر و خورشید سرخ ایران به جمعیت «هلال‌احمر جمهوری اسلامی ایران» تغییر نام داد.