افراد دارای معلولیت؛ شایسته زندگیِ بهتر
بیش از یکمیلیاردنفر در سراسر جهان ناتوانی و کمتوانی را تجربه میکنند؛
افراد دارای معلولیت
مانند سایرین، نیازهای عمومی مراقبتهای بهداشتی دارند؛ یعنی یکنفر از هر هفتنفر
اما بااینتفاوتها:
دوبرابر بیشتر، احتمالِ ناکافیبودنِ مهارتها و امکانات ارائهدهندگان مراقبتهای بهداشتی وجود دارد.
سهبرابر بیشتر، احتمال دارد از مراقبتهای بهداشتی محروم شوند.
چهاربرابر بیشتر، احتمال دارد که در سازوکار مراقبتهای لازم، با درمان نامناسب و بد مواجه شوند.
50درصد بیشتر احتمال دارد که از مخارج بهداشتی فاجعهبار رنج ببرند؛
نیمی از افراد دارای معلولیت توانایی پرداخت خدمات بهداشتی را ندارند؛
دستگاههای توانبخشی و کمکی میتوانند افراد دارای معلولیت را قادر سازند تا مستقل باشند.
466میلیوننفر از آنها به عینک و وسایل کمکبینایی نیاز دارند.
تولید «سمعک» جوابگوی تنها اینمیزان است:
3درصدِ نیاز جوامع درحالتوسعه
10درصدِ نیاز جهانی
75میلیوننفر از آنها به ویلچر نیاز دارند؛ درحالیکه فقط 5 تا 15درصدشان از این امکان بهرهمندند.
970 میلیوننفر از آنها به عینک و وسایل کمکبینایی نیاز دارند.
دسترسپذیرکردنِ تمام خدمات مراقبتهای بهداشتی برای افراد دارای معلولیت، شدنیست و باعث کاهش نابرابریهای غیرقابلقبول سلامت میشود؛ که اینموارد را شمال میشود:
سرمایهگذاری در خدمات خاص؛ مانندِ «توانبخشی»
آموزش تمام کارکنان مراقبتهای بهداشتی درمورد مسائل مربوط به معلولیت؛ ازجمله حقوق انسانی
مقرونبهصرفهسازیِ مراقبتهای بهداشتی
رفع موانع فیزیکی برای تأسیسات، اطلاعات و تجهیزات بهداشتی