نکات ورزشی برای والدین و کودکان پیش‌دبستانی
زمانی‌که با کودکان در مورد ورزش‌کردن صحبت می‌کنیم، اکثریت آن‌ها به باشگاه رفتن فکر می‌کنند. بیشتر آن‌ها مایلند که ورزش‌هایی مثل دویدن روی تردمیل، دوچرخه‌زدن و یا بلند‌کردن وزنه‌ها را تجربه کنند؛ اما ورزش‌کردن برای کودکان کمی متفاوت‌تر است و باید به‌گونه‌ای باشد که هم یک تفریح محسوب شود و هم برای سلامتی آن‌ها مفید باشد. فواید ورزش‌کردن برای کودکان بسیار است؛ به‌عبارت‌دیگر کودکان فعال مزایای زیر را نسبت به بقیه دارا هستند؛ از جمله قوی‌تر بودن استخوان‌ها و ماهیچه‌ها، بدن مستحکم‌تر و با‌استقامت بیشتر، خطر کمتر برای ابتلا به افزایش وزن، خطر کمتر برای ابتلا به دیابت نوع 2، فشار خون پایین‌تر و سطح کلسترول کمتر در خون، ظاهر و فیزیک بهتر. تحقیقات مختلفی در‌این‌خصوص صورت گرفته است. در یکی از این تحقیقات، کارشناسان دانشگاه فلیندرز استرالیا که نگران سطح مشارکت ورزشی طی سال‌های تحصیلی تا بزرگسالی هستند، می‌گویند والدین باید قبل از مشارکت دادن کودکان پیش دبستانی در برنامه‌های ورزشی رقابتی خوب فکر کنند. به‌نقل از مدیکال اکسپرس؛ این هشدار به‌دنبال مصاحبه‌های گسترده با ۱۶ والدین کودکان بین سه تا پنج سال برای ارزیابی انگیزه‌ها، باورها و نگرش‌های والدینی‌ست که فرزندان خود را در سنین پایین درگیر ورزش‌های رقابتی سازمان‌یافته می‌کنند. کودکان سه تا پنج‌ساله به‌طور منظم در ۱۱ رشته ورزشی از اشکال اصلاح شده نت‌بال، فوتبال، بسکتبال و کریکت گرفته تا آموزش شنا، رقص و ژیمناستیک شرکت کردند، والدین آنان علاقه‌مند به ایجاد عادات سبک زندگی سالم در فرزندان خود از سنین کودکی بودند. علاوه‌بر مزایای رشد شایستگی‌های حرکتی، مهارت‌های اجتماعی، خودکارآمدی مثبت و افزایش سلامت روانی و جسمانی، مشارکت زودهنگام می‌تواند منجر به آسیب، خستگی یا فرسودگی روانی شود که همچنین به افزایش نرخ ترک ورزش در اواسط تا اواخر کودکی کمک می‌کند. نتایج تحقیقی در گذشته نشان داد کودکانی که قبل از شش‌سالگی در فعالیت ورزشی شرکت می‌کنند، تمایل بیشتری به ترک ورزش سازمان‌یافته در یک دوره چهار ساله دارند. امیلیا میسکو؛ محقق اصلی این تحقیق که موضوع دکترای او مشارکت ورزشی کودکان و الگوبرداری از والدین را در بر می‌گیرد، می‌گوید: «نیروهای اجتماعی و فرهنگی گسترده‌تر نیز در انگیزه‌ها و باور والدین در مورد مزایا و چالش‌های ورزش‌های امروزی نقش دارند». خانم میسکو ابراز کرد: «آنچه این تحقیق و سایر مطالعات نشان داده‌اند این‌است‌که والدین باید در مورد فواید و خطرات کوتاه‌مدت و بلندمدت تصمیم‌گیری برای پیوستن به یک ورزش رقابتی، به‌ویژه در سنین پایین، به‌خوبی آگاه باشند. والدین و مراقبان باید به هنجارهای اجتماعی، گروه‌های ورزشی و کمپین‌های ورزشی دولتی نگاه کنند و درباره ثبت‌نام فرزند خود در یک برنامه ورزشی سازمان‌یافته تفکر کنند. در سطح بالاتر، سیاست‌گذاران ورزش جوانان باید مدل فعلی مشارکت ورزش جوانان را بازبینی کنند تا اطمینان حاصل شود کسانی که ورزش را شروع می‌کنند در ورزش باقی می‌مانند و در طول دوره رشد کودکی اغلب چنین اتفاق نمی‌افتد». استادیار سام الیوت، یکی از محققان، متخصص در زمینه فرزندپروری ورزشی، مشارکت و حفظ، بیان کرد: «پیامدهای روانی-اجتماعی زیادی در ورزش جوانان وجود دارد. از یک طرف، می‌توانیم فکر کنیم که مشارکت اولیه در ورزش، اگر با دقت انجام شود، می‌تواند مزایایی برای کودکان داشته باشد اما از سوی دیگر، شروع سنی مشارکت کودکان در ورزش‌های رقابتی از سن سه‌سالگی که اغلب به آن «اثر تایگر وودز» می‌گویند، با تعدادی از خطرات بالقوه در حال حاضر و آینده همراه است. لازم‌به‌ذکر‌است؛ اثر سوپراستار یا «اثر تایگر وودز» به تغییر عملکرد ناشی از حضور یک بازیکن با رتبه بالا؛ یک سوپراستار، در یک مسابقه رتبه‌بندی اشاره دارد. یافته‌های این تحقیق در مجله Qualitative Research in Sport, Exercise and Health منتشر شده است.