27 شهریور؛ روز شعر و ادب پارسی
27 شهریورماه، سالروز درگذشت «استاد شهریار»، با تصویب شورایعالی انقلاب فرهنگی؛ «روز شعر و ادب پارسی» نامگذاری شده است. بههمینمناسبت هرساله در کشورمان یاد بزرگان شعر و ادب پارسی گرامی داشته میشود. «سید محمدحسین بهجت تبریزی» (زاده ۱۲۸۵ - درگذشته ۱۳۶۷) متخلص به «شهریار» (بهجت)؛ شاعر ایرانی اهل آذربایجان بود که بهزبانهای ترکی آذربایجانی و فارسی شعر سروده است. مهمترین اثر او «منظومه حیدربابایه سلام» (سلام به حیدربابا) است که از شاهکارهای ادبیات ترکی آذربایجانی بهشمار میرود و شاعر در آن از اصالت و زیباییهای روستا یاد کرده است. اینمجموعه در میان اشعار مدرن قرار گرفته و به بیش از ۸۰ زبان زنده دنیا ترجمه شده است. «استاد شهریار» در شهریورماه ۱۲۸۵ در «بازارچه میرزا نصراله» (تبریز واقع در چای کنار) چشم به جهان گشود. دوره کودکی او در آغوش طبیعت و روستا سپری شد و «منظومه حیدربابا» مولود آن خاطرات است. پدرش «حاجی میرآقا خشگنابی»، از سادات خشگناب (روستایی در نزدیک یقرهچمن) و از وکلای مبرز دادگستری تبریز و مردی فاضل و خوشمحاوره و از خوشنویسان دوره خود و باایمان و کریمالطبع بود. پدر، «سید محمدحسین» را جهت ادامه تحصیل به تبریز بازآورد و او در نزد پدر شروع به فراگیری مقدمات ادبیات عرب کرد و بعد جهت تحصیل اصول جدید به مدرسه «متحده» وارد شد و آنجا اولین شعر رسمی خود را سرود و به آموختن زبان فرانسه و علوم دینی نیز پرداخت و از فراگیری خوشنویسی دریغ نکرد که بعدها این تجربه در کتابت قرآن، ثمر داد. در 13سالگی، اشعار «شهریار» با تخلص «بهجت» در مجله «ادب» بهچاپ رسید. بهمنماه همانسال برای اولینبار به تهران مسافرت کرده و در سال ۱۳۰۰ بهواسطه «لقمان الملک جراح» در «دارالفنون» به تحصیل پرداخت. در فرهنگ ما، زندگی با شعر آغاز و با شعر بدرقه میشود. کودک در گاهواره، لالایی میشنود و از همان آغاز به شعر اُنس میگیرد و پسازمرگ نیز، آرایه مزارش، شعریست که برایش میسرایند و چهبسا خود پیشازمرگ برای خویش شعری میسُراید. این آمیختگی ما با شعر و تأثیری که بر فرهنگ و روحیات و رفتار ما میگذارد، ضرورت پرداختن به آن و ضرورت پاسداری از حریم این عنصر اعجازآفرین را بیشتر روشن میسازد.