شک دانشمندان به ادعای سقوط یک شهاب سنگ روی یک خانه
دانشمندان به ادعای مردی که می‌گوید یک شهاب‌سنگ به‌اندازه یک توپ بسکتبال در خانه‌اش سقوط کرده است، شک دارند و می‌گویند شهاب‌سنگ مورد بحث احتمالاً کیلومترها دورتر از خانه این مرد سقوط کرده یا در‌حالی‌که در آسمان بوده به‌طور کامل سوخته است. به‌گزارش ایسنا؛ یک خانه که در شهر نوادا در ایالت کالیفرنیا آمریکا قرار دارد، زمانی معروف شد که صاحب آن ادعا کرد که یک شهاب سنگ شعله‌ور به اندازه یک توپ بسکتبال به آن برخورد کرده است. گفته شد که این خانه بر اثر این اتفاق واقعاً منفجر شده و کاملاً ویران شده است. این ادعا واقعی به‌نظر می‌رسید؛ زیرا تعدادی از مردم منطقه سقوط این شهاب‌سنگ را از آسمان ثبت کرده بودند و صاحب این خانه به‌نام داستین پروسیتا از این تصادف به ظاهر عجیب کاملا شوکه شده بود. تصاویر و فیلم‌هایی از یک نور زرد روشن که در آسمان این منطقه می‌درخشید، در اینترنت پر شد. همسایه‌های پروسیتا به آتش‌نشانانی که برای مهار آتش حضور داشتند، گفتند که صدایی کر‌کننده مانند رعد و برق شنیده‌اند و تقریباً در همان زمان خانه پروسیتا آتش گرفته است. پروسیتا چند‌ساعت پس از اینکه خانه‌اش در آتش سوخت در مصاحبه‌ای با خبرنگاران محلی گفت: آن‌ها گفتند که احتمال این اتفاق یک‌در‌چهار‌تریلیون است. اکنون دانشمندان در مورد آنچه در آن شب اتفاق افتاده، کمی تردید دارند. دانشمندانی که شهاب‌سنگ‌ها را مطالعه و ردیابی می‌کنند، اعتبار ادعای شهاب‌سنگ‌هایی که باعث انفجار در خانه‌ها می‌شوند را زیر سوال می‌برند. پیتر جنیسکنز؛ ستاره‌شناس مؤسسه SETI در کالیفرنیا می‌گوید تا‌زمانی‌که یک شهاب‌سنگ به سطح زمین برسد، تقریباً چیزی از آن باقی نمی‌ماند. او اشاره می‌کند که به احتمال زیاد این یک قطعه سنگ سرکش از بارش شهابی ثوری جنوبی بوده است که به‌دلیل روشن‌کردن بزرگ‌ترین بخش‌های آسمان شب با گلوله‌های آتشین خود در ماه اکتبر مشهور است. بارش شهابی ثوری بارش شهابی سالیانه‌ای‌ست که بر اثر برخورد ذرات برجای مانده از «دنباله‌دار انکه» (Encke's Comet) با جو زمین پدید می‌آید. از آن‌جا‌که نقطه نورباران این بارش شهابی در‌صورت فلکی ثور قرار دارد، اخترشناسان سال‌ها‌پیش آن‌را بارش شهابی ثوری نامیدند که این نام تا‌به‌امروز باقی‌ست.
یکی از بخش‌های کار جنیسکنز یافتن شهاب‌سنگ‌ها‌ست. او برای انجام این‌کار از رادار هواشناسی داپلر برای ردیابی آن‌ها در هنگام فرود به زمین استفاده می‌کند. شهاب‌سنگ‌ها با سرعت ۲۰ تا ۳۳کیلومتر در ثانیه به جو زمین وارد می‌شوند. این سقوط سریع اغلب باعث می‌شود که این سنگ‌ها ذوب و از هم جدا شوند. جنیسکنز می‌گوید: «گاهی‌اوقات یک تکه بزرگ‌تر می‌تواند به سطح زمین برسد یا در اقیانوس فرود آید و گاهی نیز به ماه برخورد می‌کند». وی می‌افزاید: «در‌این‌مورد احتمالاً این‌طور نبوده است؛ چرا‌که به داده‌هایی که از رادار داپلر جمع‌آوری می‌کند، اطمینان دارد». رادار هواشناسی اغلب شهاب‌سنگ‌هایی را که به زمین برخورد می‌کند، ردیابی می‌کند و آن‌را با تگرگ اشتباه می‌گیرد. وقتی در‌مورد این حادثه و احتمال وقوع آن سؤال شد، جنیسکنز گفت: «این مورد مشاهده نشد؛ بنابراین ما فکر نمی‌کنیم که مواد کافی برای ثبت توسط رادار و دریافت سیگنال باقی مانده باشد». وی در ادامه افزود: «بر‌اساس محاسبات گروه پژوهشی، گلوله آتشین به‌اندازه توپ بسکتبال که شاهدان عینی در آسمان مشاهده کردند، در فاصله ۳۷کیلومتری دورتر از خانه پروسیتا فرود آمده است». جنیسکنز می‌گوید: «شهاب‌سنگ‌ها این توهم را ایجاد می‌کنند که نزدیک هستند، در حالی که واقعاً از شاهدان دور هستند. در‌این‌مورد، گزارش‌هایی از ۱۲۰ شاهد عینی از شمال در فاصله حدود ۸۰۰کیلومتری به‌دست آمده است و آن‌ها شهاب‌سنگی را در منطقه خود دیده‌اند». جنیسکنز افزود: «در تحلیل نهایی، سقوط زباله‌های فضایی باعث آتش‌سوزی زمینی نمی‌شود. بله آن‌ها را گلوله‌های آتشین می‌نامند؛ زیرا آسمان را روشن می‌کنند؛ اما هرگز شعله‌های آتش از خود ساطع نمی‌کنند». جنیسکنز در‌واقع تصور نمی‌کند که یک شهاب‌سنگ بتواند یک خانه را به آتش بکشد؛ زیرا به‌اندازه‌کافی داغ نیست و زمان زیادی برای خنک‌شدن در پایین اتمسفر دارد و وقتی شهاب‌سنگ‌ها در‌نهایت به زمین برخورد می‌کنند، سرد فرود می‌آیند.